Η Ειρήνη Καλαντώνη είναι η θετή μητέρα του Χρήστου, ενός παιδιού με ειδικές ανάγκες που υιοθέτησε πριν έντεκα χρόνια. Πήρε την ευθύνη ενός ανθρώπου στους ώμους της. Την αιχμαλώτισε η αγάπη για τον άνθρωπο. Ήρθε απρόσμενα στη ζωή της ένα πλάσμα που είχε την ανάγκη μόνιμης φροντίδας και χωρίς δεύτερη σκέψη, όπως γίνεται στις άξαφνες αγάπες που έρχονται από ψηλά, έκανε δικό της το πρόβλημά του.
Την συναντήσαμε στα σκαλιά της Εκκλησίας την Κυριακή, όταν αναστατωμένη, με δάκρυα στα μάτια γύρευε απελπισμένα το αμαξίδιο που της έκλεψαν πριν λίγο. Πίσω της όρθιος και ανήσυχος ο Χρήστος, το ανάπηρο παιδί της το οποίο δεν καταλάβαινε τι συνέβη και αναστάτωσε τόσο την μανούλα του που την κοιτούσε στα μάτια.
Συναντήσαμε την Ειρήνη στο σπίτι της αργότερα και μας υποδέχτηκε χαμογελαστή αλλά ακόμη πονεμένα προβληματισμένη για την κλοπή που στέρησε στο παιδί της την μετακίνησή του έξω από το σπίτι. Ο Χρήστος είχε μόλις φάει το αλεσμένο φαγητό του και στεκόταν όρθιος γιατί δεν έπρεπε να καθίσει, αφού η χώνεψη στο σώμα του, του επιβάλλει ορθοστασία. Η Ειρήνη Καλαντώνη θα πιάσει την ιστορία από την αρχή:
«Πριν έντεκα χρόνια ήρθε στη δουλειά μου, να ζητήσει βοήθεια, ένας φτωχός παππούς με το ανάπηρο εγγονάκι του, 10 χρόνων, μικροκαμωμένο, φαίνονταν τα κόκαλά του και σερνόταν κάτω. Το πρόσεχε ο ίδιος, γιατί η κόρη του ήταν κλεισμένη σε νευρολογική κλινική. Το λυπήθηκα το παιδάκι τότε και ξεκίνησα να το βοηθάω με πολλούς τρόπους. Όταν πέθανε ο παππούς και πέθανε η μάνα και ο πατέρας του και δεν υπήρχαν άλλοι συγγενείς, το κράτος ήθελε να τον βάλει στο ίδρυμα. Εγώ εκείνη την εποχή πήγαινα τον Χρήστο στους γιατρούς του κόσμου που του έκαναν φυσικοθεραπείες και με καθοδήγησαν τι να κάνω και έκαναν έκθεση και την πήγα στον εισαγγελέα ο οποίος μου είπε” βρες δικηγόρο και πάρτο, το παιδί είναι δικό σου”. Εγώ με τον άντρα μου κάναμε τότε τρία δικαστήρια για την υιοθεσία. Πήρα και δάνειο για να πληρώσω τον δικηγόρο να τον υιοθετήσουμε».
Πως σκεφτήκατε να πάρετε τον Χρήστο στο σπίτι σας, να τον έχετε στην φροντίδα σας;
«Δεν το σκέφτηκα εγώ, δεν τον πήρα εγώ, ο Θεός μου τον έστειλε. Τον λατρεύω είναι δέκα φορές παιδί μου. Τον έχω πολλά χρόνια. Τώρα είναι πια 22 χρονών. Είναι σαν να έχω ένα μωρό. Φοράει πάνα, δεν μιλάει και το μόνο που κατόρθωσα με την βοήθεια του Θεού, είναι να τον σηκώσω από το έδαφος και να στέκεται όρθιος».
Είναι δύσκολο να ζείτε με ένα παιδί που έχει προβλήματα υγείας τέτοιου είδους;
«Πολλές οι δυσκολίες, ο Χρήστος όμως έχει τα πιο όμορφα μάτια του πλανήτη. Πάντα με κοίταζε με λατρεία με τα πράσινα ματάκια του που σε κοιτάζουν με τόση αγάπη. Έχει στραβισμό από σύνδρομο αλλά δεν μπορεί να κάνει χειρουργείο, δεν αντέχει ο οργανισμός του τα χειρουργεία. Όλο στα νοσοκομεία τραβιόμαστε. Έχει τρία σύνδρομα. Έχω στείλει αίμα στην Αμερική και στη Γαλλία για να εξετάσουν τοDNA του. Τα χέρια του και τα πόδια του στα δάχτυλα έσταζαν αίμα, καθώς τα αγγεία του είναι σε κακή κατάσταση. Είναι καθημερινός ο αγώνας να τον κρατήσω ζωντανό. Κάνει κάθε χρόνο πολλά εμβόλια γιατί πέφτει το ανοσοποιητικό του. Όμως ψήλωσε, έδεσε και χαιρόμαστε για τις φυσιολογικές λειτουργίες που έχει πια, πράγμα που ένας υγιής θα γελούσε αν τα άκουγε. Τρώει απ’ όλα τα φαγητά, που όμως τα αλέθω. Αναπτύσσεται με την καλή τροφή. Όμως εγώ νομίζω πως αναπτύσσεται πρώτα με την Θεία Κοινωνία. Κάθε Κυριακή και στις μεγάλες γιορτές τον πάω στην Εκκλησία και κοινωνάει. Ανοίγει μόνος του το στόμα του διάπλατα, πράγμα που δεν μπορούν να το κάνουν παιδιά που έχουν τα σύνδρομα αυτά. Το βεβαιώνει κι ο πατήρ Αντώνιος που τον κοινωνάει εδώ στον ναό του αγίου Γεωργίου. Είναι ένα θαύμα. Επίσης τον πηγαίνω στην εκκλησία κάθε φορά που έχει ευχέλαιο.»
Την στιγμή που τα λέει αυτά στρέφεται στον Χρήστο, τον κοιτά και μας λέει με γλυκύτητα: «Η μανούλα αγαπάει τον Χριστό και έτσι αγαπάει και τον Χρήστο. Τον Χρήστο τον έστειλε ο Θεός. Είναι μεγάλος έρωτας αυτός»
Ο Χρήστος πηγαίνει σχολείο στη οδό Θηβών στο Αιγάλεω, στη σχολή τυφλών και πολυαναπήρων. Έρχεται καθημερινά σχολικό και τον παίρνει, επιστρέφει το μεσημέρι. Συμμετέχει και σ’ ένα άλλο πρόγραμμα κάνοντας εργοθεραπεία φυσικοθεραπεία και μουσική. Ακούει μουσική από το ραδιόφωνο και χαίρεται. Οι θετοί γονείς του, οι μόνοι που τον περιθάλπουν είναι άνθρωποι φτωχοί και μένουν στο ενοίκιο, όμως είναι ευγνώμονες στον Θεό που το κράτος παρέχει δωρεάν αυτά τα προγράμματα. Η Ειρήνη Καλαντώνη θυμάται ξανά την κλοπή του αμαξιδίου και το βλέμμα της συννεφιάζει, η κουβέντα συνεχίζεται με φόρτιση:
«Δεν πήραν το καρότσι, τα πόδια του παιδιού μου πήραν. Το έχω ανάγκη!»
«Τον Χρήστο τον μετακινώ με αμαξίδιο πάντα. Δεν έχουμε αμάξι και όλο και κάποιος βοηθά να τον πηγαίνω στους γιατρούς, στις εργοθεραπείες, στο Παίδων, στην Εκκλησία, στην βόλτα, να χαρεί και ενώ δεν έχω φτωχά αισθήματα είμαι φτωχή. Όμως έδωσε ο Θεός και μαζέψαμε στο Πέραμα ένα τόνο καπάκια. Δίνουμε τα καπάκια και παίρνουμε 200 ευρώ. Τι να φτάσουν όμως 200 ευρώ για το ειδικό αμαξίδιο που χρειαζόταν ο Χρήστος και που στοίχιζε 2.800 ευρώ! Βρέθηκαν δυο συνδρομητές έβαλαν από 500 ευρώ, βοήθησε ο σύλλογος “ Αγάπη Φροντίδα ζωής” πρόκειται για τον Πανελλήνιο σύλλογο πρόληψης τροχαίων ατυχημάτων και στήριξης, αυτόν που ανταλλάσσει τα καπάκια και συμπλήρωσε το ασφαλιστικό δημόσιο ταμείο και το πήραμε το αμαξίδιο. Είναι ειδικό με πλάτη κλειστή γιατί ο Χρήστος είναι αδύνατος. Αυτή την Κυριακή μετά την θεία λειτουργία πήγα στην Εκκλησία λειτουργηθήκαμε, κοινώνησα τον Χρηστάκη μου και ενώ είχα αφήσει όπως πάντα, όπως χρόνια τώρα κάνω το αμαξίδιο έξω στις σκάλες του ναού, γύρισα και το είχαν πάρει. Δεν πήραν το καρότσι, τα πόδια του παιδιού μου, πήραν.Δεν κατηγορώ κανέναν, ο Θεός να τους συγχωρέσει. Αν όμως κάποιος ξέρει κάτι, σας παρακαλώ να πει σε αυτόν που το πήρε να το φέρει πίσω, να το πάει έξω από την Εκκλησία και να το αφήσει και να φύγει. Έχω ανάπηρο παιδί. Το έχω ανάγκη. Κι εγώ θα προσεύχομαι γι’ αυτόν».
Η Ειρήνη και ο σύζυγός της σήκωσαν στην πλάτη τους ένα φορτίο που λίγοι από εμάς θα δέχονταν να κρατήσουν και μάλιστα χωρίς να τους ζητηθεί. Αν όμως έστω για λίγο, έστω για μια στιγμή, μπορούμε να πάρουμε στους ώμους μας, με όποιο τρόπο, μέρος από αυτό το φορτίο για να τους ξεκουράσουμε στον μακρύ δρόμο που επέλεξαν, ας το κάνουμε. Έστω κι αν πρόκειται για μια προσευχή.
Το τηλέφωνο της Ειρήνης είναι 6970-557893.
Συναντήσαμε την Ειρήνη στο σπίτι της αργότερα και μας υποδέχτηκε χαμογελαστή αλλά ακόμη πονεμένα προβληματισμένη για την κλοπή που στέρησε στο παιδί της την μετακίνησή του έξω από το σπίτι. Ο Χρήστος είχε μόλις φάει το αλεσμένο φαγητό του και στεκόταν όρθιος γιατί δεν έπρεπε να καθίσει, αφού η χώνεψη στο σώμα του, του επιβάλλει ορθοστασία. Η Ειρήνη Καλαντώνη θα πιάσει την ιστορία από την αρχή:
«Πριν έντεκα χρόνια ήρθε στη δουλειά μου, να ζητήσει βοήθεια, ένας φτωχός παππούς με το ανάπηρο εγγονάκι του, 10 χρόνων, μικροκαμωμένο, φαίνονταν τα κόκαλά του και σερνόταν κάτω. Το πρόσεχε ο ίδιος, γιατί η κόρη του ήταν κλεισμένη σε νευρολογική κλινική. Το λυπήθηκα το παιδάκι τότε και ξεκίνησα να το βοηθάω με πολλούς τρόπους. Όταν πέθανε ο παππούς και πέθανε η μάνα και ο πατέρας του και δεν υπήρχαν άλλοι συγγενείς, το κράτος ήθελε να τον βάλει στο ίδρυμα. Εγώ εκείνη την εποχή πήγαινα τον Χρήστο στους γιατρούς του κόσμου που του έκαναν φυσικοθεραπείες και με καθοδήγησαν τι να κάνω και έκαναν έκθεση και την πήγα στον εισαγγελέα ο οποίος μου είπε” βρες δικηγόρο και πάρτο, το παιδί είναι δικό σου”. Εγώ με τον άντρα μου κάναμε τότε τρία δικαστήρια για την υιοθεσία. Πήρα και δάνειο για να πληρώσω τον δικηγόρο να τον υιοθετήσουμε».
Πως σκεφτήκατε να πάρετε τον Χρήστο στο σπίτι σας, να τον έχετε στην φροντίδα σας;
«Δεν το σκέφτηκα εγώ, δεν τον πήρα εγώ, ο Θεός μου τον έστειλε. Τον λατρεύω είναι δέκα φορές παιδί μου. Τον έχω πολλά χρόνια. Τώρα είναι πια 22 χρονών. Είναι σαν να έχω ένα μωρό. Φοράει πάνα, δεν μιλάει και το μόνο που κατόρθωσα με την βοήθεια του Θεού, είναι να τον σηκώσω από το έδαφος και να στέκεται όρθιος».
Είναι δύσκολο να ζείτε με ένα παιδί που έχει προβλήματα υγείας τέτοιου είδους;
«Πολλές οι δυσκολίες, ο Χρήστος όμως έχει τα πιο όμορφα μάτια του πλανήτη. Πάντα με κοίταζε με λατρεία με τα πράσινα ματάκια του που σε κοιτάζουν με τόση αγάπη. Έχει στραβισμό από σύνδρομο αλλά δεν μπορεί να κάνει χειρουργείο, δεν αντέχει ο οργανισμός του τα χειρουργεία. Όλο στα νοσοκομεία τραβιόμαστε. Έχει τρία σύνδρομα. Έχω στείλει αίμα στην Αμερική και στη Γαλλία για να εξετάσουν τοDNA του. Τα χέρια του και τα πόδια του στα δάχτυλα έσταζαν αίμα, καθώς τα αγγεία του είναι σε κακή κατάσταση. Είναι καθημερινός ο αγώνας να τον κρατήσω ζωντανό. Κάνει κάθε χρόνο πολλά εμβόλια γιατί πέφτει το ανοσοποιητικό του. Όμως ψήλωσε, έδεσε και χαιρόμαστε για τις φυσιολογικές λειτουργίες που έχει πια, πράγμα που ένας υγιής θα γελούσε αν τα άκουγε. Τρώει απ’ όλα τα φαγητά, που όμως τα αλέθω. Αναπτύσσεται με την καλή τροφή. Όμως εγώ νομίζω πως αναπτύσσεται πρώτα με την Θεία Κοινωνία. Κάθε Κυριακή και στις μεγάλες γιορτές τον πάω στην Εκκλησία και κοινωνάει. Ανοίγει μόνος του το στόμα του διάπλατα, πράγμα που δεν μπορούν να το κάνουν παιδιά που έχουν τα σύνδρομα αυτά. Το βεβαιώνει κι ο πατήρ Αντώνιος που τον κοινωνάει εδώ στον ναό του αγίου Γεωργίου. Είναι ένα θαύμα. Επίσης τον πηγαίνω στην εκκλησία κάθε φορά που έχει ευχέλαιο.»
Την στιγμή που τα λέει αυτά στρέφεται στον Χρήστο, τον κοιτά και μας λέει με γλυκύτητα: «Η μανούλα αγαπάει τον Χριστό και έτσι αγαπάει και τον Χρήστο. Τον Χρήστο τον έστειλε ο Θεός. Είναι μεγάλος έρωτας αυτός»
Ο Χρήστος πηγαίνει σχολείο στη οδό Θηβών στο Αιγάλεω, στη σχολή τυφλών και πολυαναπήρων. Έρχεται καθημερινά σχολικό και τον παίρνει, επιστρέφει το μεσημέρι. Συμμετέχει και σ’ ένα άλλο πρόγραμμα κάνοντας εργοθεραπεία φυσικοθεραπεία και μουσική. Ακούει μουσική από το ραδιόφωνο και χαίρεται. Οι θετοί γονείς του, οι μόνοι που τον περιθάλπουν είναι άνθρωποι φτωχοί και μένουν στο ενοίκιο, όμως είναι ευγνώμονες στον Θεό που το κράτος παρέχει δωρεάν αυτά τα προγράμματα. Η Ειρήνη Καλαντώνη θυμάται ξανά την κλοπή του αμαξιδίου και το βλέμμα της συννεφιάζει, η κουβέντα συνεχίζεται με φόρτιση:
«Δεν πήραν το καρότσι, τα πόδια του παιδιού μου πήραν. Το έχω ανάγκη!»
«Τον Χρήστο τον μετακινώ με αμαξίδιο πάντα. Δεν έχουμε αμάξι και όλο και κάποιος βοηθά να τον πηγαίνω στους γιατρούς, στις εργοθεραπείες, στο Παίδων, στην Εκκλησία, στην βόλτα, να χαρεί και ενώ δεν έχω φτωχά αισθήματα είμαι φτωχή. Όμως έδωσε ο Θεός και μαζέψαμε στο Πέραμα ένα τόνο καπάκια. Δίνουμε τα καπάκια και παίρνουμε 200 ευρώ. Τι να φτάσουν όμως 200 ευρώ για το ειδικό αμαξίδιο που χρειαζόταν ο Χρήστος και που στοίχιζε 2.800 ευρώ! Βρέθηκαν δυο συνδρομητές έβαλαν από 500 ευρώ, βοήθησε ο σύλλογος “ Αγάπη Φροντίδα ζωής” πρόκειται για τον Πανελλήνιο σύλλογο πρόληψης τροχαίων ατυχημάτων και στήριξης, αυτόν που ανταλλάσσει τα καπάκια και συμπλήρωσε το ασφαλιστικό δημόσιο ταμείο και το πήραμε το αμαξίδιο. Είναι ειδικό με πλάτη κλειστή γιατί ο Χρήστος είναι αδύνατος. Αυτή την Κυριακή μετά την θεία λειτουργία πήγα στην Εκκλησία λειτουργηθήκαμε, κοινώνησα τον Χρηστάκη μου και ενώ είχα αφήσει όπως πάντα, όπως χρόνια τώρα κάνω το αμαξίδιο έξω στις σκάλες του ναού, γύρισα και το είχαν πάρει. Δεν πήραν το καρότσι, τα πόδια του παιδιού μου, πήραν.Δεν κατηγορώ κανέναν, ο Θεός να τους συγχωρέσει. Αν όμως κάποιος ξέρει κάτι, σας παρακαλώ να πει σε αυτόν που το πήρε να το φέρει πίσω, να το πάει έξω από την Εκκλησία και να το αφήσει και να φύγει. Έχω ανάπηρο παιδί. Το έχω ανάγκη. Κι εγώ θα προσεύχομαι γι’ αυτόν».
Η Ειρήνη και ο σύζυγός της σήκωσαν στην πλάτη τους ένα φορτίο που λίγοι από εμάς θα δέχονταν να κρατήσουν και μάλιστα χωρίς να τους ζητηθεί. Αν όμως έστω για λίγο, έστω για μια στιγμή, μπορούμε να πάρουμε στους ώμους μας, με όποιο τρόπο, μέρος από αυτό το φορτίο για να τους ξεκουράσουμε στον μακρύ δρόμο που επέλεξαν, ας το κάνουμε. Έστω κι αν πρόκειται για μια προσευχή.
Το τηλέφωνο της Ειρήνης είναι 6970-557893.
δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα
ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΑΛΗΘΕΙΑ, 17.04.2019
